Dziecko w muzeum

Kiedy byłam w ciąży mieszkałam w Berlinie. Uwielbiam tamtejsze muzea, a Muzeum Historii Niemiec jest chyba najlepszym, jakie do tej pory widziałam. Poza eksponatami moją uwagę (najprawdopodobniej ze względu na mój stan odmienny) zwróciły całe rodziny z maleńkimi dziećmi w wózkach.

Ula od pierwszych miesięcy zwiedzała ze mną Gdańsk, całe Trójmiasto, i miejscowości okoliczne. Muzea to był stały punkt naszych wyjść .Nasze wyprawy kontynuujemy na Dolnym Śląsku. 

Początkowo Ula oglądała je z wózeczka, bądź noszona była na rękach (nie używałam chusty, ani nosidła, choć w przypadku muzeów to rozwiązanie wydaje mi się być najbardziej optymalne). Teraz już sama przemierza muzealne korytarze i co tu dużo mówić bardzo je lubi. 

Pytanie tylko, czy inni lubią Ulę w muzeum...

Nigdy nie spotkałyśmy się z uwagami krytycznymi dziwnymi spojrzeniami itd. Raczej Ula od razu podbija serca wszystkich, albo prawie wszystkich pracowników. 

Zanim zabrałam się za pisanie tego tekstu przeprowadziłam sondę wśród rodziców i wśród przewodników turystycznych. Niektóre mamy, wcale nie jest ich tak mało chętnie chodzą z dziećmi do muzeów, inne się trochę obawiają ruchliwych maluchów w salach, w których niczego nie można dotykać. Przewodnicy turystyczni patrzą z innej perspektywy. Część z nich oprowadza dzieci, jest im niezwykle przychylna, te w wieku przedszkolnym traktuje jaki wyzwanie, a maluchy w ogóle nie przeszkadzają. Są i zaskakujące opinie, jak np te przewodniczki z Malborka: 

 Ula zwiedzała Malbork, gdy miała 6 miesięcy. Z zainteresowaniem się rozglądała po salach, w pewnym momencie usnęła. Nakarmiona została przed wejściem do zamku. Na pewno nic z tego nie zapamiętała, podobnie, jak nie zapamiętała czytanych jej wtedy bajek, puszczanej muzyki, nawet ludzi z którymi przebywała. 

Moja córeczka, dziecko ruchliwe i dość trudne do okiełznania do muzeów chodzi i chodzić będzie. W ten sposób kształtuję jej wrażliwość na piękno i uczę ją zasad. Wrażenia też są bezcenne i owocują w przyszłości.  My mamy wiele uwagi  poświęcamy temu, żeby nasze dziecko przebywało wśród piękna. Wybieramy tapetę do pokoiku niemowlęcia, kupujemy kolorową pościel i kocyki, szukamy gustownych zabawek. Przecież tego też nasze dziecko nie zapamięta.

 W dyskusjach, jakie wywołały moje pytania pojawił się też inny ważny wątek. Napiętnowano wesołe i głośne dzieci w muzeum w Stutthofie. Osobiście uważam, że tam dzieci nie powinny się znaleźć. Wszelkie muzea, których wystawy dotyczą tak trudnych tematów nie są dla maluchów. Nie dlatego, że tam przeszkadzają, ale dlatego, że ekspozycje są dla nich za trudne. Nawet Muzeum Powstania Warszawskiego jest przeznaczone dla dzieci powyżej lat 13. Pracownicy liczą się z tym, ze wielu rodziców ich sugestii nie słucha i umieścili eksponaty związane ze szczególnie trudnymi lub drastycznymi momentami wysoko, poza wzrokiem malców. Ja do tego typu muzeów jeszcze długo Uli nie zabiorę.