Podróże samotnej mamy

Od ponad dwóch lat jesteśmy z Ulą same. Pewnego ciepłego sierpniowego wieczora runął nam obu na głowę nasz poukładany spokojny świat. Na szczęście zostało z nami czerwone autko i plecak. Drugą motywacją był pisany jeszcze w tym "poprzednim życiu" blog Gdańsk dla Uli, trzeba było go przenieść na Dolny Śląsk.

Co nam ułatwiło wyruszenie na wycieczkę?

Mobilność: z prawem jazdy i własnym autem da się dojechać wszędzie, albo prawie wszędzie. Pociąg, autobus i tramwaj to trudniejsze dla mnie środki transportu, ale też wykorzystywane, bardziej jako atrakcja. Czerwone autko dzielnie nas wozi bliżej i dalej.

Rodzina i przyjaciele. Czasami jedziemy same, tylko Ula i Mama i Królik, ale czasami jedziemy większą ekipą, babcia lubi i chce z nami jeździć, mamy też wokół siebie wspaniałych przyjaciół, którzy dotrzymują nam towarzystwa.

Odwaga. Pamiętam, jak bałam się jechać z Ulą sama samochodem na "dłuższą trasę". Z zasady nie wożę jej na przednim siedzeniu, bałam się, że będę się musiała ciągle zatrzymywać, ze Ula będzie się denerwować. W końcu się przełamałam i teraz żadna trasa nam nie straszna.

Pasja. Jakbym miała siedzieć cały dzień w domu to bym zwariowała. Wypad do sąsiedniej miejscowości, żeby zobaczyć ładny pałac, albo spacer po Wrocławiu z zakupami w tle można nazwać podróżą? Ja nazywam, choć podróżujemy i dalej. Ten blog jest o Dolnym Śląsku, ale Ula widziała już dobry kawałek Europy.

Problemy?

Czasami trzeba wziąć dziecko ze sobą do toalety, bo nie ma się go z kim zostawić, trzeba nosić samemu ekwipunek dla dwóch osób i jeszcze czasem tą drugą osobę (jestem mistrzem pakowania), nigdy nie ma mnie na zdjęciach, bo zawsze je robię, jeśli po męczącej wycieczce dziecko uśnie w samochodzie w drodze powrotnej to wiem, że przynajmniej do północy nie pójdę spać ( z akcentem na przynajmniej).

Więcej nie znalazłam.

 P.S. Kiedy Vanilla Island pisała swój rewelacyjny tekst Samotna mama w podróży  miałam szansę opisać swoją historię. Obraziłam się wtedy okrutnie na to, że nie będę opisywać łzawych historii, a tak naprawdę wcale nie miałam ochoty publicznie przyznawać się, że od dwóch lat sama walczę z rzeczywistością (i całkiem nieźle mi to wychodzi), ale po przeczytaniu tego tekstu coś we mnie pękło i dlatego jest ten tekst.